نکته ظریفی که تشخیص آن در جراحی زیبایی بینی از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است، ارزیابی دقیق افتادگی بینی بعد از عمل و قبل از عمل بیمار و تفاوت قائل شدن بین افتادگی نوک بینی و تورفتگی سوراخ‌های بینی است. زیرا بینی افرادی که تورفتگی سوراخ بینی دارند نیز ممکن است در ظاهر خیلی بلند به نظر برسد، اما در عمل این افراد افتادگی واقعی نوک بینی ندارند. اگر درازی بینی به خاطر تیغه میانی آن باشد، می‌توان غضروف آن را از نزدیکی قسمت انتهای آن کمی کوتاه کرد. از طرفی، در بیمارانی که افتادگی نوک بینی دارند و این افتادگی به خاطر بلند بودن غضروف‌های جانبی (نه تیغه میانی) بینی آنها باشد، لازم است این غضروف‌ها کمی کوتاه و موقعیت آنها اصلاح شود تا بینی به طرف بالا زاویه پیدا کند. اگر هم افتادگی نوک بینی ناشی از عدم حمایت از قسمت میانی نوک بینی به خاطر ضعیف بودن غضروف‌های نوک بینی باشد، ممکن است برای اصلاح آن لازم باشد که یک عمل پیوند غضروف انجام شود که به آن اصطلاحاً “تقویت کلوملا” گفته می‌شود. نقش عضله پایین آورنده تیغه بینی (Depressor septi) نیز در افتادگی نوک آن خیلی مهم است. در صورتی که افتادگی نوک بینی به خاطر بلند بودن این عضله باشد، باید قسمتی از آن بریده شود. به همین علت است که پزشک قبل از شروع به انجام عمل بینی حتماً از بیمار می‌خواهد بخندد تا بتواند نحوه حرکت رو به پایین نوک بینی را ارزیابی کند و نقش عضله پایین آورنده تیغه میانی را تعیین نماید. اصلاح وضعیت نوک بینی از طریق تقویت عضلات و غضروف‌های حمایت کننده از آن، می‌تواند در بهبود توانایی تنفس بیمار و بهبود عملکرد مجاری تنفسی او نیز تأثیر داشته باشد. به منظور اصلاح و زیباسازی بیشتر نوک بینی ممکن است نیاز به نوعی عمل پیوند غضروف از قبیل غضروف جداره بینی، نوک بینی، تیغه بینی یا سایر غضروف‌های ناحیه نوک بینی باشد. علاوه بر همه مواردی که ذکر شد، یک نکته بسیار مهم دیگر بالا بردن سپتوم غشایی است. اگر سپتوم غشایی به شکل مناسبی بالا برده نشود، ممکن است بیمار در آینده باز هم دچار افتادگی نوک بینی شود. برای اصلاح افتادگی و بالا بردن نوک بینی ممکن است هم عمل جراحی باز بینی و هم جراحی از طریق برش داخلی (Endonasal) انجام شود. انتخاب روش جراحی به شرایط بیمار و نیز به تجربه و راحتی بیشتر جراح در کار کردن با یک روش خاص بستگی دارد. قبل از انجام جراحی بینی حتماً لازم است طول بینی، میزان افتادگی نوک آن، زاویه قسمت پایین بینی با لب‌ها (زاویه نازولابیال) و زاویه راستای بینی نسبت به پیشانی (زاویه نازوفرانتال) به دقت اندازه‌گیری شود. همه این موارد در زیبایی و فرم نهایی بینی تأثیر دارند و تناسب بین آنها حتماً باید در زمان اصلاح افتادگی نوک بینی مد نظر قرار گیرد. علاوه بر آن، رفع افتادگی نوک بینی بر طول بینی هم تأثیر خواهد داشت. در بسیار از موارد نیز افتادگی نوک بینی همراه با برجستگی ناکافی نوک آن (لهیدگی) می‌باشد.

روش جراحی

1. بخش تحتانی تیغه بینی (کودال سپتوم):

   اگر افتادگی و بلندی بینی به خاطر دراز بودن قسمت نزدیک به انتهای سپتوم باشد، باید ابتدا این قسمت بریده و اصلاح شود. برش کودال سپتوم را می‌توان به روش‌های مختلفی انجام داد. برای چرخاندن بینی به طرف بالا باید قسمت قدامی (جلویی) این تیغه کوتاه شود. اما قسمت خلفی (عقب) این تیغه معمولاً کوتاه نمی‌شود، زیرا این کار می‌تواند باعث ضعیف شدن غضروف‌های حمایت کننده از بینی و افتادگی مجدد نوک بینی در آینده شود. با کوتاه کردن این قسمت از تیغه، نوک بینی و کلومل به طرف بالا متمایل می‌شود.

2. اصلاح نوک بینی:

   غضروف‌های جانبی در قسمت پایین بینی (غضروف‌های آلار) که در واقع نوک بینی را شکل می‌دهند، از یک ساقه میانی (بازوی میانی کلومل) و یک بازوی جانبی (که کناره‌های نوک بینی را شکل می‌دهد) تشکیل شده‌اند. در افرادی که دچار افتادگی بینی شده‌اند، بازوی میانی معمولاً ضعیف است و حمایت کافی از نوک بینی به عمل نمی‌آورد. این حالت معمولاً به خاطر ضعیف بودن و نرمی بیش از حد این غضروف و جدا شدن آن از بافت‌های مجاور است. برای اصلاح این مشکل معمولاً یک بافت غضروف کلومل به جای این بازوی میانی ضعیف، پیوند زده می‌شود. برای این منظور، گرافت غضروفی در داخل یک حفره در وسط بازوی میانی کلومل قرار داده می‌شود. اگر بیش‌فعال بودن عضله پایین آورنده تیغه بینی هم در افتادگی نوک بینی نقش داشته باشد، بریدگی‌های در آن ایجاد می‌شود و یا قسمتی از آن برداشته می‌شود. اگر برجستگی نوک بینی هم کم باشد، ممکن است علاوه بر پیوند غضروف کلومل، به یک گرافت غضروفی دیگر هم برای افزایش برآمدگی نوک بینی نیاز باشد. این گرافت‌ها معمولاً از غضروف تیغه میانی بینی گرفته می‌شوند. برای برجسته‌سازی نوکی بینی ممکن است به یک یا حتی چند گرافت غضروفی نیاز باشد. علاوه بر آن، برای اصلاح فرم نوک بینی و حمایت بیشتر بافت غضروفی از آن، ممکن است هم به بخیه‌های درون منافذ بینی (Interdomal) و هم بخیه‌های قسمت جانبی پره‌های بینی (Transdomal) نیاز باشد. همچنین ممکن است در شکل بازوی جانبی غضروف آلار هم تغییراتی داده شود یا قسمتی از آن کوتاه شود تا نوک بینی شکل بهتری پیدا کند. کوتاه کردن بازوی جانبی هم می‌تواند باعث بالا رفتن و رفع افتادگی نوک بینی شود. البته حداقل ۶ تا ۷ میلی‌متر از بازوی جانبی این غضروف باید حتماً حفظ شود تا از انقباض دریچه خارجی بینی و مسدود شدن مسیر عبور هوا به بینی جلوگیری شود. در مواردی که غضروف‌های جانبی در قسمت پایین بینی خیلی ضعیف و شُل باشند، ممکن است لازم باشد که یک گرافت غضروفی به بازوی جانبی غضروف پیوند زده شود تا از آن حمایت بیشتری نماید و ضمناً شکل غضروف جانبی هم تغییر کند تا فرم نوک بینی اصلاح شود. پیوند غضروف جانبی می‌تواند برآمدگی پیازی‌شکل (کوفته‌ای) غضروف را برطرف کند و آن را به حالت صاف و زاویه‌دار درآورد که در بهبود فرم نوک بینی تأثیر زیادی خواهد داشت.