محل قرار دادن پروتز پستان
در این مقاله به بررسی جایگذاری نواحی پروتز پستان و معایب و مزیت های هر روش می پردازیم ، این مقاله را از دست ندهید :
۱ – جایگذاری پروتز پستان زیر غده ها
در این روش پروتز زیر بافت سینه و روی عضله سینه‌ای بزرگ (پکتورالیس ماژور) قرار داده می‌شود.
مزایای این روش: شکل گیری سینه‌ها بهتر است. خطر جابه جایی پروتز به سمت خارج به دلیل فشار عضله سینه‌ای و خطر بدشکلی سینه در اثر انقباض عضله سینه‌ای کمتر است.
معایب این روش: پوشش بافت سینه در قسمت فوقانی و داخلی کافی نیست. میزان انقباض کپسولی و نیاز به عمل مجدد ناشی از آن در این روش بیشتر است. احتمال تداخل با ماموگرافی بیشتر است. احتمال ایجاد حالتی به نام synmastia (چسبیدن پروتز‌های دوطرف به یکدیگر) و باریک شدن قابل توجه فاصله بین دو سینه در این روش بیشتر است.
بیشتر بخوانید : اشکال پروتز سینه
۲ – ساب فاسیال (زیر فاسیا)
در این روش پروتز زیر بافت سینه و فاسیای عضله و روی عضله سینه‌ای بزرگ قرار داده می‌شود. در هیچ مطالعه علمی معتبر مزیت ثابت شده‌ای برای روش زیر فاسیا در مقایسه با روش زیر غده‌ای گزارش نشده است.
۳ – رتروپکتورال نسبی ( جایگذاری پروتز پستان زیر عضله‌ای نسبی )
در این روش پروتز، زیر عضله‌ای سینه‌ای بزرگ قرار داده می‌شود و تمام اتصالات تحتانی عضله در ناحیه چین زیر سینه‌ای حفظ می‌شود.
مزایای این روش: پوشش خوب بافت نرم را در درازمدت برای پروتز فراهم می‌کند. تداخل کمتری با ماموگرافی دارد. احتمال مشاهده پروتز در قسمت داخلی و فوقانی کمتر است. احتمال جابه جایی پروتز به سمت پایین هم کمتر است.
معایب این روش: به علت فشار ناشی از قطع نشدن اتصالات تحتانی عضله، احتمال جابه جایی پروتز به سمت بالا وجود دارد و با هر بار انقباض عضله سینه‌ای بزرگ احتمال بدشکلی نمای سینه وجود دارد. درد بعد از عمل، در مقایسه با سایر روش‌ها بیشتر است.
بیشتر بدانید : انواع پروتز های سینه
۴ – دوگانه (dual plane)
در این روش پروتز در قسمت فوقانی زیر عضله سینه‌ای بزرگ قرار می‌گیرد و، چون در این روش اتصالات تحتانی عضله در مسیر چین زیر سینه‌ای قطع می‌شود، قسمت تحتانی عضله به سمت بالا جمع می‌شود و درنتیجه، پروتز در قسمت تحتانی در زیر بافت سینه قرار می‌گیرد. در این روش اتصالات عضله سینه‌ای بزرگ به استخوان جناغ قطع نمی‌شود.
مزایای این روش: بهترین پوشش بافت نرم را در دراز مدت در قسمت فوقانی و داخلی سینه فراهم می‌کند؛ بنابراین روش ارجح در جراحی پروتز است. معایب روش رتروپکتورال نسبی را ندارد. درد بعد از عمل کمتر است و احتمال نیاز به عمل مجدد در این روش کمتر است.
معایب این روش: در مقایسه با روش رتروپکتورال نسبی، پوشش بافتی در ناحیه چین زیر سینه‌ای کمتر است.